Een enorme knal galmt na in mijn kamer. Geschreeuw, gegil. Ik ben klaarwakker en zie dat het drie uur in de ochtend is. Trek snel een broek aan en doe de deur open. Buiten op de parkeerplaats lopen twee mensen, de man waggelt, de jonge vrouw schreeuwt en gilt. Ik zie een auto die tegen een betonnen paal staat geparkeerd, de enige op het hele parkeerterrein. De bewegingen van de man zijn traag, hij heeft een fles wodka in zijn hand. De bewaking van het motel komt aangesneld. Via het meisje wordt het gesprek met de man gevoerd. Deze buitenlander is duidelijk in een beschonken toestand. Beiden hebben geen lichamelijk letsel, de auto is de enige die letsel heeft opgelopen. Ik ga weer naar binnen, vraag mij wel af wat de man op dit tijdstip van de nacht op deze parkeerplaats te zoeken had. Gezien de zeer uitdagende kleding van de jonge vrouw denk ik het antwoord wel te weten, maar dat is uiteraard ook een vooroordeel. Ik probeer de slaap weer op te pakken, het resultaat is vele hazenslaapjes. Om 06.00 uur stap ik uit bed, om 07.00 uur komt Ben mij weer ophalen. Na een heerlijke douche, aangekleed en naar buiten om de frisse ochtend lucht op te snuiven. De auto is weer vertrokken, weggesleept of toch op eigen kracht verder gereden. Dat is de vraag, waar ik geen antwoord op kan geven. Ben arriveert al om 06.30 en ziet mij tot zijn verbazing al rondlopen. Ik vertel hem over de nacht. Hij is veel minder verbaasd, dit gebeurt iedere nacht wel ergens op deze weg. Gelijk duidelijk waarom ik bijna nooit s’ nachts ga rijden. Naar het bekende eettentje gereden, waar ik weer lachend word ontvangen en razendsnel een ontbijt voor mijn neus staat. Op weg naar Siem Reap, de wonderen van Angkor beleven. Zodra ik Sra Aem achter mij laat begeef ik mij weer in het overweldigende groen van de jungle. Slierten mist dwarrelen omhoog en lossen langzaam in zelfzelf op. De berg is omgeven door een wolkenkrans, het topje met de Preah Vihear Pagoda is net zichtbaar. Ben vertelde mij dat de hoofdingang van deze tempel op Thais grondgebied ligt, deze is afgesloten met stalen hekken en rollen prikkeldraad. Vandaar dat ik gisteren via de meest steile kant van de berg omhoog ben gegaan. Het blijkt dat de weg op sommige delen een stijgingspercentage van 30 % heeft. Een leuk traject voor de Tour de Cambodja. Langzaam komt er steeds meer ruimte tussen de bomen en krijgt het landschap meer kleur. Het groen wordt vermengd met aardetinten. Af en toe passeer ik kleine huisjes op palen. De bewoonde wereld doet zijn intrede. Het verkeer neemt ook weer toe en stelt eisen aan de chauffeur. Vooral de motorbikes zijn een nachtmerrie, schieten de weg over, slaan af zonder dat aan te geven. Ook de pendelbusjes die proberen klanten op te pikken langs de weg, vormen een gevaar. Zien zij iemand ver weg in het land, dan staan zij boven op de rem om te wachten en hopen dat die persoon met hen mee wil. Hetzelfde als iemand wil uitstappen, zonder aan te geven boven op de rem, de remlichten laten het vaak afweten. Ben blijft hier stoïcijns rustig onder, ik bewonder hem. Voordat ik Siem Reap bereik, bezoek ik nog twee tempelcomplexen, dit is al het gebied van Angkor. In de eerste, een klein complex wordt ik weer getroffen door de schoonheid van de tempels. Vooral de details, het vakmanschap van het zandsteensnijwerk is bewonderingswaardig. Ik loop hier als enige rond, aan het eind van het complex zie ik nog drie mensen. De man staat te fotograferen, ik wacht tot hij klaar is. Een oude man spreekt mij aan en vraagt wat ik van deze tempel vind. Ik probeer hem deelgenoot te maken van mijn verwondering en bewondering voor deze schoonheid. Hij blijkt niet geïnteresseerd, wil vooral zijn verhaal kwijt. Hij is gids, woont al 20 jaar in Siem Reap en komt uit Duitsland. Toen hij vernam dat ik uit Nederland kwam, reageerde hij in het Duits “ach Holland, mijn vader was bij de S.S. en verbleef in Amsterdam”. Bespeurde ik nu enige trots bij hem ?? Ik schrok, riep met dichtgeknepen stem Oh, draaide mij om en liet weg. Stak nog wel mijn arm omhoog om aan te geven dat ik wegging. Moest wel de neiging onderdrukken om mijn arm niet naar voren uit te steken. Ik was wel verbaasd over mijn eigen reactie, dat zo’n woord en houding van die man mij zo kon raken. Ik ben een stuk gaan lopen om mijzelf weer in balans te krijgen. Mijn open blik heeft zich even afgesloten en in mijzelf gekeerd liep ik terug naar de auto. Ik ben eerst gaan lunchen, voordat ik het volgende tempelcomplex ga ontdekken en verkennen. Langzaam ging mijn blik weer naar buiten en kon ik mij weer openstellen voor de schoonheid die hier te vinden is. Ik ga naar de Banteay Srei- tempel. Dit is de legendarische roze tempel, gemaakt van roze zandsteen en wordt beschouwd als een eerbetoon aan de schoonheid van vrouwen. Deze tempel werd in 987 ingewijd en is pas herontdekt begin 1900. Ik probeer mij altijd in te leven in de persoon die dit toen weer als eerste te zien kreeg. Ik verwonder en verbaas mij nog steeds over zoveel schoonheid. Tempels staan nog steeds overeind, uiteraard in vervallen staat. Ik word hier blij van en een zekere ontroering komt over mij heen. Vanwege de rust, er zijn weinig mensen, kan ik volop genieten. Teruggekomen rijden wij naar Siem Reap en brengt Ben mij naar mijn hotel/guesthouse. Wij wisselen nog adressen uit en ik beloof hem een review te schrijven op Tripadvisor. Voor mensen die Cambodja gaan bezoeken kan ik Ben aanprijzen, prima chauffeur en de prijzen die hij rekent zijn redelijk. UngD Angkor Suites is een prima plek om te verblijven de komende dagen. Ver buiten de kermisachtige sfeer van Siem Reap, wat het helaas wel is geworden. Ik ben hier voor de 3^de keer en zie de veranderingen. Wat 20 jaar geleden een stoffige rustige stad was is nu een in neon gehuld centrum geworden. Het hoogtepunt van deze verschrikking is de Pub Street. Overal word ik aangesproken door schaars geklede meisjes, die mij proberen over te halen om met hen iets te gaan drinken in de Pub waar zij voor werken. Als ik niet reageer, komt de vraag Happy Massage ? Door deze drukte en de herrie van een kermis wil ik hier zo snel mogelijk weer vandaan. Het hotel is een oase van rust, gelegen in een buitenwijk en via hobbelige zandwegen te bereiken. Een duik in het mooie zwembad geeft mij de verfrissing die ik nodig had. De komende twee dagen wilde ik een motorbike huren, dat bleek niet meer mogelijk. Er zijn zoveel ongelukken gemaakt door buitenlanders, dat het verboden is om aan hen een motorbike te verhuren. Gezien de hoeveelheid drank die sommige tot zich nemen kan ik mij voorstellen dat dit vele ongelukken tot gevolg heeft gehad. Ik krijg een tip voor een prima motor Tuk Tuk, Sun is de naam van de driver. Hij rijdt mij de komende twee dagen rond in Angkor. Eerst een toegangspas kopen. Ik herinner mij een klein gebouwtje bij de entree. Aangekomen bleek dat gebouwtje flink te zijn gegroeid, een enorm gebouw met 24 kassa’s en daarvoor rijtjes mensen. De prijzen zijn meegegroeid, 1^ste keer betaalde ik voor twee dagen $ 10.00, 2^de keer $ 40.00 en nu $ 64.00. Dit werd wel onderwerp van gesprek bij mijn terugkeer, vooral omdat ik de toegangspas van vorige keren nog bij mij had. Ik kreeg vooral waardering voor het feit dat ik voor de derde keer Angkor wilde bezoeken. Ga wel heel vroeg werd mij verteld, dat was ik toch al van plan , gezien mijn eerdere ervaringen. De volgende ochtend werd ik om half zeven op gehaald door Sun. Het was nog stil op straat, uiteraard veel motorbikes, mensen op weg naar hun werk. De dag deed langzaam zijn intrede, het klamme van de nacht maakte plaats voor een frisse ochtend. Wij gingen Angkor binnen, ik had besloten om zover mogelijk achteraan te beginnen om zo tegen de stroom in terug te gaan. Samen met Sun, die veel wist te vertellen over alle tempels, een keuze gemaakt. Ik geniet van de ontwakende natuur, zonlicht dat voorzichtig entree maakt en de eerste stralen door het bladerdak van de bomen laat schijnen. Angkor is enorm uitgebreid, het is 400km² en het gebied is bezaaid met tempels. Ik kan weken door dit gebied zwerven, daarom is het voor mij niet vreemd om hier de 3^de keer naar toe te gaan. Vaak wordt gesproken over Angkor Wat, dit is de grootste tempel in dit gebied, vele andere tempels beginnen ook met Angkor en vind ik deze persoonlijk vaak mooier en indrukwekkender. Dit komt vooral omdat deze vaak afgelegen liggen en niet door de massa’s toeristen worden bezocht of liever gezegd overvallen. In de loop van de dag wordt het bij de meest bekende tempels enorm druk. Vooral veel Chinese toeristen hebben Angkor ontdekt, vaak verstoord hun aanwezigheid de sfeer en het genieten van deze schoonheid. Met alle liefde gun ik iedereen om van deze prachtige tempels te genieten, maar helaas is dat niet aan deze mensen besteed. Zij komen altijd in grote groepen, bestormen de tempel, gaan voor een bepaald beeld staan om zich te laten fotograferen, rennen naar een andere plek waar het ritueel zich herhaald. Geen moment wordt naar de schoonheid van architectuur of details gekeken. Daarbij schreeuwen zij op harde indringende toon naar elkaar om aanwijzingen te geven voor het juiste plaatje wat zij willen maken. Sta ik toevallig op zo’n plek dan word ik letterlijk opzij gezet, om voor hen plaats te maken. Je begrijpt dat dit respectloze gedrag door mij niet werd gepikt, gewoon terugduwen en wijzen dat zij moeten wachten. Met een blik vol ongeloof voldeden zij wel aan mijn verzoek. Ik deelde mijn ergernis met een man uit Denemarken. Ik noemde hen een groep luidrustige sprinkhanen die op een complex neerdalen, hun telefoons volladen met foto’s en dan weer opvliegen en neerdalen op een andere plek. Het is net of de sfeer en intimiteit van deze prachtige plekken door hun is opgevreten en meegenomen. Dit soort momenten horen bij het reizen en aan mij om dit weer een plek te geven en mij niet te laten beïnvloeden om te blijven genieten. Gelukkig is vroeg in de ochtend de sfeer en intimiteit nog te vinden. Tussen twaalf en twee is het ook rustiger, er moet dan door deze Chinese mensen gegeten worden en dat heeft voorrang. Op mijn zwerftocht door Angkor kom ik ook langs kleine nederzettingen, waar de lokale bevolking woont en werkt. Ik stop bij een poel waar mannen met netten staan te vissen. Fascinerend om te zien, die enorme concentratie om de bewegingen van de vissen onder water te volgen en op het juiste moment het net laten vallen. Op deze plekken komt ik weer tot rust en energie opladen om die ene mooie prachtige tempel te bezoeken, die helaas de hele dag door overspoeld wordt door een mensenmenigte. Ik probeer mij van alle geluiden af te sluiten en mij te concentreren op de bijzondere schoonheid van alle details. Vooral de prachtig gebeeldhouwde Boeddhahoofden imponeren mij nog steeds. Om twee uur ga ik terug naar mijn hotel, neem daar een verfrissende duik in het zwembad en lig onder een groene bladerdak na te genieten en te mijmeren over de dag van morgen. Nog één dag en ik vertrek naar Kuala Lumpur, waar ik mijn lief ga ontmoeten en wij samen naar Bali gaan. So far so good. Ik geniet en geniet mee in het verhaal.