Plotseling duikt uit een wolk van geel stofzand een schim op. Een wagen met een enorme berg hooi , getrokken door twee grote ossen. Vol in de remmen; grind slaat hard tegen de auto.Met een snelle uitwijkmanoeuvre wordt de ossenwagen gepasseerd. Adrenaline stijgt tot in mijn kruin, adem stokt in mijn keel. Ik ben onderweg van Kratie naar Preah Vihear. Het landschap is adembenemend mooi, ruig en woest in al zijn schoonheid. De bewoonde wereld wordt achtergelaten, ik duik steeds verder de Cambodjaanse jungle in. Boeren zijn bezig deze jungle stukje bij stukje te veroveren. Het eens groene tapijt verandert langzaam in een lappendeken. Overal zijn rookpluimen te zien. Delen van de jungle worden weggebrand, stronken verwijderd en het land wordt met ossenwagens omgeploegd. Het harde en vaak meedogenloos bestaan is zichtbaar en voelbaar. Af en toe passer ik kinderen die met beide armen in de lucht naar de auto zwaaien. Kinderen groeien op in nergensland, naar school gaan duurt uren, uit school werken op het land, de hele kleintjes spelen met zelfgemaakt speelgoed. Blijheid straalt van hen af, hun onbevangenheid, openheid en hartelijkheid raakt mij. Sober leven maakt gelukkig, zolang de hebzucht niet toeslaat. Ik reis en geniet van de schoonheid van de natuur, zij zijn het. Het is een lange rit naar Preah Vihaer, de wegen zijn geplaveid met zand, grind of asfalt dat de beste jaren heeft gehad. Onderweg raak ik in gesprek met Ben Wee, voorzichtig komt de politiek ter sprake. De meeste mensen zijn zeer ontevreden over het huidige militaire bewind. Bij verkiezingen wil de meerderheid hen weg hebben, maar uiteindelijk blijven zij aan de macht. Het bewind wil de betrekkingen met China verstevigen, ofwel zij worden nog afhankelijker. Het westen heeft voor het bewind afgedaan en daar is juist de toeristen industrie weer afhankelijk van. Ik heb het idee dat China bezig is met een hernieuwd kolonialisme. In Cambodja, ook in vele andere landen waar ik ben geweest wordt door de Chinezen veel geïnvesteerd in infrastructuur en bedrijven. Nadeel voor de lokale bevolking is dat het personeel om het werk te doen wordt meegenomen uit China en anders wordt de lokale bevolking heel erg onderbetaald. De winst verdwijnt weer naar China en wordt niet geïnvesteerd in nieuwe projecten, alles is op de korte termijn gericht, snel geld verdienen en dan weer naar een ander land, gebied of stad. In Preah Vihaer aangekomen overnacht ik in een motel op 10 kilometer van het dichtstbijzijnde dorp Sra Aem. Dit plaatsje is de toegangspoort tot het Dongrekgebergte en de Preak Vihaer Tempel op 625 meter hoogte. Mijn kamer is een balzaal met zware, heel zware houten meubelen en bed. Het lijkt wel of de zwaarte van de meubelen in mijn schoenen zakt, ik word hier moedeloos van. Besluit om naar het zwembad te gaan, daar is alles stil, niemand te zien. Het water heeft een vreemde groene kleur, ik vermoed van het chloor. Ik heb geen zin om met groen haar uit het water te komen en ga niet zwemmen. Een bordje verwijst naar bar en dining room. Ook daar niemand te zien, het is een kolossale ruimte, waar volgens mij wel honderden gasten kunnen worden ontvangen. Ik bel Ben om te vragen mij naar het dorp te rijden, daar zijn lokaal leuke eettentjes, ik kan een opbeurende sfeer wel gebruiken. Mijn voorgevoel klopte, kleine gemoedelijk eettentje met lokale bevolking. Hier weer praten met handen en voeten, gelardeerd met onverstaanbaar Engels. Ik eet een heerlijke Cambodjaanse hap voor € 2.50 incl. een biertje. Terug in het motel heb ik geen zin meer om te gaan schrijven, wat wel mijn voornemen was. De sfeer is niet inspirerend, eerder deprimerend. Ik ga slapen, morgen vroeg op. Het is een stralende dag, ik besluit om niet in het motel te ontbijten, maar in het dorpje. De Franse invloed is zichtbaar. Kleine stokbroodjes en een soort croissant zijn hier verkrijgbaar. Zij eten zelf vaak soep of rijst als ontbijt. Wij gaan de omgeving verkennen voordat ik de berg op zal gaan. Ik wil aan het eind van de dag van het mooie licht te genieten. Prachtig berggebied en veel schoonheid om van te genieten. Korte lunch en daarna weer richting de bergtempel. Op weg naar Preah Vihaer wissel ik van voertuig. Vanwege grensconflicten tussen Thailand en Cambodja is het niet toegestaan om met de auto dit gebied binnen te gaan. Het eerste deel van de berg moet ik achterop een motorbike, die mij twee honderdmeter stijl omhoog zal rijden. Eerst een kaartje kopen met een nummer dat correspondeert met een motorbike. Een lachende jongen wijst mij een plaats achterop, hij zet zijn helm op, ik krijg geen helm. Motor gestart en met een soort wheelie scheuren wij weg. Veel bochten die met hoge snelheid worden genomen. Ik denk dat mijn rijder geen snelheid wil verliezen. Het is net of ik op het TT van Assen rijd, maar dan met de bochten van de Alpe d’Huez. Hij denkt dat hij Valentino Rossi is. Meegaan met zijn bewegingen en volledige overgave is het beste. Soms gaan wij zo schuin door de bocht, dat ik het gevoel krijg eraf te glijden. Deze jongen kent dit parcours en zal het al duizenden keren hebben gedaan. Hij weet wat hij doet, roept af en toe oké en ik zie een grijns op zijn gezicht. Aangekomen krijg ik een duim omhoog en hij zal op mij wachtend voor de terugtocht. De weg omhoog gaat over paden, kale rotsformaties, dan weer grote brede wegen, die zijn aangelegd als toegang naar de tempels. De zon brandt op mijn lijf en mijn knieën doen dat uit zichzelf. Het is een Hindoeïstisch tempel complex van 800 meter lang uit de 9^de eeuw en in en vervallen staat. Ik loop verder omhoog, geniet van het prachtige uitzicht op de bergen om mij heen, in de verte zie ik de vlaggen van Thailand wapperen. Zij willen duidelijk maken dat dat gedeelte van Thailand is. Ik hou van de schoonheid van vervallenheid in verlatenheid. De sfeer die deze tempelcomplexen nog steeds om zich heen dragen is wonderlijk voelbaar. Het complex is in de 9^de eeuw gebouwd en ik loop hier door de indrukwekkende vervallenheid uit die periode. Strijklicht geeft deze vervallen tempels een bijzondere kleur en mysterieuze sfeer. Er zijn weinig mensen, vooral Cambodjanen die met lotus bloemen en andere snuisterijen omhoog gaan om deze aan de Shiva te offeren. Ik kom boven en word heel stil, ontroering is in mijn lijf voelbaar. Shiva met gewaden, slingers met bloemen om en veel brandende wierook. Op de rand van de berg, net onder de top, is een grot ingericht als heilige plaats. Tussen een hele smalle gleuf kun je deze bereiken. Ik kijk naar beneden en tussen de top en het dal is niets meer te zien. De strook is 1 meter breed en de diepte van de grot hooguit twee meter. Ook hier is de sfeer bijzonder, veel gele en oranje kleden. Het late zonlicht sluipt door de blauwe walm van de brandende wierook. Hier ga je vanzelf wel van op je knieën, hoe pijnlijk deze ook zijn. De zon gaat langzaam onder, ik ga terug door de gleuf naar boven en sta bovenop de berg naar de horizon te staren die langzaam rood begint te kleuren. Jammer dat de bewolking het laatste deel van de zonsondergang voor zichzelf verborgen wil houden. Ik blijf nog staan om van deze schoonheid te genieten. Ga terug om niet in het donker achter op de motor te hoeven afdalen. Ik word opgewacht en de rit naar beneden gaat even hard als naar boven. Ik zit nu rustiger achterop en beneden gekomen zie ik in de verte een enorme rode zon. Ben staan te wachten en geniet van dit tafereel. Hij is uitgelaten en slaat mij op de schouder. Samen blijven wij nog even staan en rijden dan in stilte terug naar het dorp, eten samen en gaan dan naar het hotel. Ik besluit om snel te gaan slapen en de sfeer van deze dag mee te nemen in dromenland. So far so good. Ik geniet en geniet mee.