Reizen is een voortdurende verrassing
Ik lig in bed, klaar voor de nacht. De doordringede dreunende bas beat laat het bed trillen. Ik herinner de opmerking van het
meisje dat mij heeft ontvangen. Er is een nieuwe skybar boven op het dak van het hotel, van 17.00 – 20.00 happy hour. Ik vraag mij nu wel af of er boven andere happy te doen is. Ik besluit de
receptie te raadplegen tot hoe laat deze bonkiebonkie doorgaat. Dit gesprek
gaat als volgt : ik bel en dan, reception can I help you, please can you tell me at what time the music is stopping, you want music in the room, No, I mean at what time the music in skybar is stopping, you want to order from the
skybar, diepe zucht en opnieuw dezelfde vraag met iets geĂŻrriteerde stem, OH the skybar music, well when the DJ stop, can you please tell
me what time ????When the guest are going home, thank you, good night. Ik geef het op,
zoek mijn oorstoppers en duw deze diep naar binnen. Geluid dempt, de trilling blijft. In mijn fantasie doe ik alsof ik in een massagestoel lig.
Uiteindelijk toch in slaap gedommeld. De volgende ochtend staat Ben alweer klaar en gaan richting Kratie. Eerst nog een bezoek aan Wat Nokor, een
boeddhistische pagode. Hier staan foto’s van op facebook, o.a. met het bruidspaar. Ik liep daar rond en zag dat een vrouw prachtig werd aangekleed en opgemaakt. Nieuwsgierig vroeg ik Wedding ? ik
kreeg van alle kanten een Yes te horen. Trouwen wordt hier heel groots aangepakt en alles draait om de vrouw. De man huppelt er een beetje achteraan en komt in beeld als er een foto gemaakt moet
worden. Onderweg kom ik regelmatig enorme tenten versierde tenten tegen die vaak de helft van de straat in beslag nemen. Daar wordt de ceremonie van de bruiloft gehouden en daarna wordt iedereen
gefĂŞteerd op de heerlijkste gerechten. Ik rij weer verder over de smalle hoge weg langs de Mekong rivier. Onderweg genieten van het dagelijks leven. Ik vraag Ben regelmatig om even te stoppen. Ik
wil iets in beeld vastleggen en maak gelijk gebruik om rond te lopen. Al snel wordt dan contact gemaakt met marktvrouwen, mannen die toekijken en de monniken die onderweg zijn om hun eten te
vergaren. Ik was bij dit ritueel en een vrouw zag dat een aantal monniken op blote voeten liep. Zij rende naar de overkant, kwam terug met 5 paar slippers, zette deze keurig voor de monniken neer,
naar de maat werd niet gekeken. De monniken trokken de slippers aan, soms te klein en dan weer te groot. Het deerde hen niet , dapper gingen zij
met hun nieuwe aanwinst op pad. Verder onderweg steeds wisselende taferelen, brommers met ladingen matrassen achterop of met kinderen en oma achterop. Dan weer de prachtige rijstvelden en velden
met lotusbloemen. Soms passer ik een kleine community waar een bruiloft en tegelijkertijd een begrafenisplechtigheid wordt gehouden. Het leven trekt aan mij voorbij. De auto stopt bij een Phnom
Hanchey, vanaf daar heb ik een fenomenaal uitzicht over de Mekong rivier. Het landschap glanst groen, de rivier is hier stoer, breed en indrukwekkend. De mensen hartelijk en ontwapenend. Vooral de
glimlach en tinteling in de ogen als ik stilsta en vaak met gebarentaal contact probeer te maken. In het binnenland spreekt bijna niemand een andere taal. Ik hoorde later dat dat het beleid van de
militaire overheid is, niet investeren in educatie. Ik kom daar later nog wel een keer op terug, veel te vertellen over het bewind hier en historie. Op de smalle weg langs de Mekong rivier zijn
alle huizen op 2 tot 3 met hoge palen gebouwd. Deze ruimte wordt gebruik om koeien of auto’s te stallen. Grote afwisseling in eenvoudige, vaak verwaarloosde houten huizen en zeer rijk versierde stenen huizen. Hier wordt het contrast tussen rijk en arm duidelijk zichtbaar. In Kratie aangekomen nestel ik
mij in een prima hotel, ver van het centrum. Rustig edoch afhankelijk van vervoer. Ben kan ik ten alle tijden bellen, wat ik niet snel zal doen. Besloten de volgende dag voor het spotten van de
rivier dolfijn te gaan. Ik vertel Ben dat hij de morgenochtend vrijaf kan nemen. Ben is teruggesteld, wat moet ik dan gaan doen?? Ik denk iemand blij te maken, dus niet! Ik roep tot morgen twee
uur, ik voel de teleurstelling in mijn rug prikken. De nacht begon met snerpende krekels en huilende honden. Opnieuw naar de oorstoppers gegrepen, ik moest daar voeger niet aan denken, ben nu heel
dankbaar. De volgende ochtend heb ik zwervend de omgeving verkend. S’ middag voordat ik naar de dolfijnen ging, langs een heel oude tempel gereden. Deze was weer eens hoog gelegen en ik moest mijn
knietjes aansporen om de 300 treden te gaan bestijgen. In overleg met deze scholdempers heb ik aangeven dat het bereiken van Nirwana altijd met
pijn en afzien gepaard gaat. Daar gingen zij voor !! Daarna richting rivier waar de bootjes al klaar lagen voor het spotten van de dolfijnen. Ticket gekocht met nummer van de bootsman. Ik zag de
boot liggen en de bootsman was druk bezig om water uit zijn boor te scheppen. Ik dacht even, heb ik weer ! Uiteindelijk kwam de boot drijvend aan, de motor sloeg aan, wel na 12 keer trekken aan een
koord Pruttelend ging de boot varen, al snel prooi van de woeste stroming. Al na een paar minuten roept de bootsman YEAH en wees in een bepaalde
richting. Ik kijk niets te zien. Dit herhaalde zich 10tallen keren en steeds als ik naar de richting keel waar zijn arm wees, zag ik niets. YEAH, YEAH. Even moet ik terug denken aan een tocht die
ik in India maakte, daar heb ik een hele middag naar de tijger gespeurd, zonder enig resultaat. Ook daar werd regelmatig YEAH geroepen en met de Jeep werd in een bepaalde richting gescheurd. Zonder
resultaat, herhaalde opmerking “just gone”. De boot werd midden in de rivier aan een paas rietpluimen aangelegd, hij begon opnieuw water te lozen en zorgelijk naar de bodem te kijken. Oké, vroeg ik
en uiteraard een voorspelbaat antwoord: Oké ! Uiteindelijke kreeg mijn bootsie gelijk. Ik had inmiddels door dat als hij wees, ik in die richting moest
blijven kijken omdat de dolfijn later weer boven kwam om adem te happen. Ik heb er toen vele gezien. Op de foto vastleggen is wat anders. Als ik de lens gericht had en afdrukte was de dolfijn weer
onder water. Heel veel foto’s van de rivier. Uiteindelijk toch gelukt, deze foto’s hou je tegoed. Nog steeds problemen met downloaden. De zonsondergang op de rivier was een prachtig cadeau. Een
verstillend moment, aan de rivier zitten, de glinstering van ondergaande zon op het water. Ik voel mij gelukkig, geniet en koester het moment. Terug
naar hotel gereden, vroeg slapen, morgen bij het krieken van de dag naar Preak Vihaer, de berg beklimmen om boven tempels en een heilige plaats te gaan bewonderen. So far so good. Geniet mee
!
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}