Trillingen van de stad komen indringend mijn kamer binnen. Ik loop naar het raam, zie beneden dat de markt in al zijn glorie is opgebouwd. Het hoofd even uit het raam, ik ruik een mengeling van natuurlijke en chemische geuren. Veel geschreeuw maakt duidelijk dat de commercie zijn intrede heeft gedaan. Er wordt hard op de deur gebonsd.  Ik doe open, staar in twee prachtige amandelkleurige ogen, daaronder een glimlach die mij een evenwichtsstoornis veroorzaken. Zij wacht geduldig, ik neem het briefje van haar aan. Zij blijft nog even staan, wenst mij een heel prettige dag, draait zich om en met sierlijke lichtvoetige tred loop zij de gang in. Het briefje is van Motogirls, een bevestiging van onze afspraak. Ik heb besloten om vandaag zelf geen motor te huren, maar mij de laten rijden door een motorrijdster. Motogirls wordt gerund door meiden, die proberen een plaats in de overvolle toeristenmarkt te veroveren. Zij wacht op mij in de lobby, stond in het briefje. Eerst ontbijten en dan klaar maken voor deze dag. Ik ga naar beneden, zie een ouder stel en een kleine Cambodjaanse vrouw. Ik loop naar buiten, kijk rond, zie daar niemand die mij opwacht. Ik loop terug de lobby en wordt aangesproken door die Cambodjaanse vrouw. Bert, vraagt zij aarzelend. Zij blijkt mijn Motogirl te zijn. Beiden hadden een vooroordeel, ik had  “zo’n kleintje” niet verwacht en zij deze oudere man niet. Daarmee was wel gelijk de toon gezet, lachend liepen wij naar de motor, zij weer voorzichtig aftasten of ik wel eens motor had gereden. Ik stelde haar gerust en naam plaats achter op de motor. Voordeel, ik kan over haar helm heen kijken. Ik voelde mij snel vertrouwd en dat voelde zij goed aan. Bij een stoplicht keek zij lachend achterom en zei dat ik een prima achterzitter was. Vervolgens reed zij behendig door het hectische ochtendverkeer. Nadat een lange brug te hebben  overgestoken gingen wij richting Mekong eiland. Om die te bereiken moesten wij de ferry halen. Ineens was hel stil, het geluid van wervelende wind nam de plaats in van het snerpende geluid van de brommertjes. Regelmatig stopte zij voor een educatieve les over alles wat er aan de oevers van de Mekong groeit en bloeit. De overstromingen van de rivier zijn overvloedig en zover als het oog reikt neemt water het van het land over. Dat geeft enorme vruchtbare grond en daar wordt op natuurlijke wijze gewassen verbouwd. Helaas kunnen zij hun producten steeds moeilijker kwijt, de met chemische opgekweekte gewassen uit China en Vietnam zijn goedkoper en vinden makkelijk de weg op markten en winkeltjes. Een ander probleem is het feit dat China  dammen bouwt en gaat bouwen die zullen een desastreus effect hebben op de visstand en de vruchtbaarheid van het land. De woede van haar over het beleid van de militaire regering was zichtbaar en voelbaar. Ik heb even gewacht, zij werd rustiger, lachend vroeg ik Oké ?? Yes, Yes, kroop weer op haar bike en ik achterop. De weg meanderde door het landschap, dit was voor mij even zoeken hoe mij vasttehouden. Voorzichtig hield ik haar bij de heupen vast, zij gaf mij met haar handen aan dat het wel wat steviger mocht. Uiteindelijk had ik de goede greep, vooral te danken aan een verminderd gevoel van schroom. Plotseling kwam een eind aan de weg, slippend over een zandweg naar de ferry naar Mekong eiland, Koh Dach. Helm af en een beetje rondkijken. Ook hier altijd handel, mensen die staan te wachten worden gefêteerd op alles wat je in je mond kan steken.  Verderop lopen mannen over een smalle plank, aan weerzijden van een lange bamboestok hangen twee manden gevuld met grind. In een grindbak langs de rivier worden de manden gevuld en in een vrachtwagen geleegd. Het zweet op hun lijf glinsterde in het zonlicht. Inmiddels heeft de warmte de kwalificatie van  verzengde hitte bereikt. In de schaduw en op de motor is het prima te doen. Ik heb soms wel het gevoel dat ik achter op de motor met gemak toast kan maken. Er was genoeg plaats op de ferry en toch ontstond onrust en gedrang zodra de ferry was aangemeerd. Gevolg dat afgaande vervoer botste met het opgaande vervoer. Ik was gaan lopen en voor mij geen probleem. Ging bovendek van de ferry en genoot van het gedoe op de ferry. De oversteek gaat traag, stroming van de Mekong is sterk, langzaam maar gestaan komen wij aan de overkant. Ik eerst weer omhoog lopen, zij manoeuvreerde behendig door het mulle zand. Op het eiland heb ik eerst een bezoek gebracht aan een pagode en omringende community met een school. Bezoeken van een pagode doe ik met plezier, het contact met de monniken is voor mij een inspiratiebron. Gecombineerd met de prachtige natuur om mij is het weer een en al genieten. Uiteraard kan ik nooit de verleiding weerstaan om mij even in of voor een klaslokaal te nestelen. Dit tot grote hilariteit van de kinderen in de klas, die vervolgens weer door het gezag tot de orde worden geroepen. Via gebaren vraag ik aan het gezag of ik een foto mag maken, een duim omhoog en ik kan mijn gang gaan. Eerst doen alsof, hiermee voorkom ik al die handjes met een V teken. Even later verschuil ik mij half achter de wand en dan lukt het mij. Er is altijd wel eentje die daar niet intrapt en stiekem toch achterom kijkt. Wij vervolgen onze weg en bezoeken het huis van een beroemde Cambodjaanse architect. Daar worden inmiddels filmopnamen gemaakt voor een film. Een man staat schreeuwend op een trap en zwaait woest met een stok naar iemand die er niet is. Later wordt het beeld geschoten van de man tegen wie hij tekeer gaat. Altijd leuk om dat te zien, gedoe met belichting, scènes opnieuw en veel mensen die heen en weer rennen. Ik kan toch het huis verkennen, inderdaad een prachtig huis, niet mijn smaak maar ik begrijp wel waarom hij zo gewaardeerd wordt. Interessant was de slaap kamer met veel trappen voor de Boeddha, hoe meer trappen hoe welgestelder. Grappig om dat ik de slaapkamer uitgestald te hebben. Ik heb nog een ontmoeting met de zuster van de architect,  een bescheiden edoch zeer erudiete vrouw. Zij vertelde mij veel over de historie en bracht het huis weer tot leven. Broom broom, op naar de zijde. Het eiland wordt niet voor niets Silk Island genoemd. Even een vooroordeel wegslikken, ik ga anders nooit naar dit soort attracties, maar werd overtuigd door mijn motogirl. Achteraf blij dat ik het gedaan heb. Vooral het proces van worm, pop, larf en mot , die weer eitjes legt  waarna het proces opnieuw start. Het is een familiebedrijfje, zus aan het weefgetouw, moeder kleurt de zijde, pa spint aan een soort spinnenwiel. Zoon was nu de gids, anders zit hij ook achter het weefgetouw. Ook hier is overleven moeizaam, de chemische gefabriceerde zijde is veel goedkoper en beheerst de straatmarkt en winkels. Ik zet mijn helm op een hoofd vol met indrukken en ervaringen en rijden vervolgens weer richting Phom Penh. In de stad zorgen de bedwelmde uitlaat gassen  voor een vreemde blauwe waas. Ik word afgezet bij het hotel, nemen hartelijk afscheid en ik beloof haar de foto’s op te sturen. Ik kleed mij om en neem een verfrissende duik in het zwembad. Ik nestel mij onder een grote parasol, sla de laptop open en begin te schrijven aan het verhaal dat je nu te lezen krijgt. Hiermee eindig ik, so far so good, ik heb genoten en geniet. Ik hop dat je mee geniet. Foto’s volgen, hoop dat het deze keer beter gaat.