Stilzwijgend nemen wij afscheid. Een liefdevolle omhelzing van mijn dochter en mijn kleinzonen. Ik voel kleine handen op mijn rug en het hoofd stevig tegen mij aangedrukt. Ik kijk in ogen die boekdelen spreken. Eerder was mij de vraag gesteld waarom ik op reis ging en waarom reizen belangrijker is dan kerst en oudejaars avond samen te vieren. Confronterende vraag, mijn antwoord eenvoudig; Ja, ik reis heel graag. De vraag bleef een tijdjenazingen in mijn hoofd. Nagezwaaid door 6 paar handen, vervolgens met Carla in vertrouwd stilzwijgen naar Schiphol gereden. Het was anders dan anders, Carla is herstellende van een zware hernia operatie en ik moet ook afscheid nemen van mijn rol als mantelzorger. In goed vertrouwen nemen wij afscheid van elkaar, in een liefdevolle omhelzing met de bekende tranen nemen wij afscheid. Na de bekende rituelen voor de vlucht zag ik op de borden dat er vertraging was met de vlucht. De winterse omstandigheden zorgen voor veel annuleringen en ik ben blij met een vertraging. Dit was van korte duur, kreeg bericht dat mijn aansluitende vlucht een dag later was gepland. Dat wordt een dagje Dubai. In de A380 gestapt en mijn plaats gezocht. Wat ik niet had gehoopt gebeurde toch, naast mij twee kinderen en achter mij een moeder met nog twee kinderen. Gevraagd of er nog een andere plaats beschikbaar was, het vliegtuig was vol. Het vliegtuig taxiede en stopte vervolgens weer. De vleugels van toestel moesten “defrost” worden. Ik kreeg regelmatig een handje op mijn arm van mijn kleine reisgenoot. Het meisje wilde spelletjes op het scherm spelen en ik had haar één keer geholpen. Dit ritueel herhaalde zich regelmatig, ik kon haar vragende blik niet weerstaan. Ineens kwam de stewardess naar mij toe, er waren nog plaatsen over met extra beenruimte. Spullen gepakt en toen ik wegliep hoorde ik een klein stemmetje “wat ga je doen”, ik vertelde haar dat ik naar een andere plaats ging, een verbaasde vragende blik van het meisje begeleide mij naar mijn plaats. Tijdens de vlucht, ik dommelde, voelde ik weer een handje op mijn arm, hallo zei het meisje en liep vervolgens door. De vlucht verliep goed en in Dubai kreeg ik het bericht dat ik toch de aansluitende vlucht kon nemen. Er was maar 45 minuten overstap tijd. Opgewacht door een kleine hostess die mij en andere passagiers in een rap tempo naar de andere gate bracht. Ik was gefascineerd door haar bewegingsritme, bovenlijf heel stil en korte benen met schoenen die een ratelend geluid maakten. Bij de gate aangekomen, direct ingecheckt, wachten op de bus en ik zag een paar minuten dat de gate werd gesloten. Het tijdsverschil van 6 uur werd in de lucht overbrugd. Aangekomen in Phom Penh , snel door de douane, gelukkig had in mijn Visa al geregeld. Buiten zag ik een bord met mijn naam, Ben Wee wachtte mij op. Ik had zijn adres via via gekregen, hij is ook mijn chauffeur voor de tour die ik in Cambodja ga maken, een verjaardag cadeau van mijn lief. Inmiddels was het laat in de avond en onderweg verbaasde in mij over de veranderingen in de stad. Veel neon, hoge gebouwen en heel veel hectisch verkeer. Ben vertelde mij dat “de chinezen” hier de zaken aan het overnemen zijn. Waar niet, was mijn antwoord, hij knikte met een brede grijns. Het is mijn derde keer in Cambodja en o.a. Phnom Penh, de laatste keer is zeker 15 jaar geleden. Ben benieuwd, morgen de stad verkennen, eerst installeren in hotel en dan proberen te slapen. Dit is het enige verschil in reizen, vroeger sliep ik basic, nu hecht ik aan een comfortabele slaapplek. Eten doe ik vaak op straat en een drankje tijdens happy hour, wat in Cambodja van 17.00 tot 23.00 uur kan duren. Twee biertjes voor € 1.00. Hier 00.00 uur s’ nachts, in Nederland 18.00 uur. De vermoeidheid gaf de doorslag en ik was snel in dromenland. De volgende dag vroeg uit de veren en op pad. Omgeving is bekend, straten hetzelfde, gebouwen en alle nering totaal veranderd. Heel veel horeca en op de toerist geënte winkels. Inmiddels werd mij ook duidelijk dat ook Phnom Penh een bepaald soort mannen aantrekt voor hun gerief wat zij elders niet kunnen krijgen. Uiteraard voel ik mij daar nooit zo happy onder, ik ben uiteindelijk ook een man van zekere leeftijd die alleen door de straten zwerft. Dit moet ik van mij afschudden en op eigen-wijze de stad gaan verkennen. Ik doe dat vooral lopend, zwervend van straat naar straat, mij laten verbazen en verwonderen. Ik voel mij al snel vertrouwd met de geuren, kleuren van de stad en laat mij inspireren door de straattaferelen. De pagoda’s trekken mij aan en ik ga regelmatig naar binnen. Loop rond het complex, ontmoet monniken die onderweg zijn voor dagelijkse meditatie. In de ontmoetingen is niets veranderd, ik kijk, zij kijken, een lach en een praatje. Opvallend is dat ook bij hen de moderne tijd heeft toegeslagen, de meeste monniken dragen een mobiel bij zich en regelmatig zie ik hen in vertrouwd beeld. Afgesloten van de omgeving en gericht op het kleine scherm van de telefoon. Er wel enige schroom als ik sta te kijken, de telefoon wordt snel weggemoffeld onder oranje kledij. Dan de lach, opstaan en vragen waar ik vandaan kom, krijg thee aangeboden en raken verder in gesprek. Ik loop richting hotel en onderweg schuif ik aan een klein tafeltje op straat en eet voor € 1.50 een fantastische maaltijd. Moe en voldaan kom ik terug in hotel, vroeg slapen. morgen een motortrip naar Mekong eiland. Daarover later meer, voor nu, so food, ik geniet. Foto's komen eraan, lukt nog niet met traag internet